در اين پست هايي كه اسمشان را گذاشته ام "تو" در مورد آدمهايي مي نويسم كه در زندگي روزمره، كاري، تحصيلي و ... با آنها هم صحبت و هم نشين شده ام و حك شده اند در ذهنم به خاطر چيز خاصي كه گاهي خودم هم نمي دانم چيست. مي نويسم تا يادم بماند كه آدمهاي زيادي در زندگيم آمده اند و رفته اند و من هنوز به ياد خيلي از آنها هستم، برايشان دعا مي كنم و خوشحال مي شوم هر زماني و هر جايي بتوانم كاري برايشان بكنم و براي لحظه اي به آنها احساس خوشحالي بدهم. اين نوشته ها تنها يك عرض ادب است به دوستان و انسانهايي كه دوستان بالقوه ي من هستند. اميدوارم بيايند و بخوانند روزي و يك جوري بفهمند كه مخاطب آنها بوده اند.
------------------------------
هر روز همانجا نشسته اي كه من مي رسم! هر روز كمي از عمرت گذشته است. هر روز به همان فرم درست همانجا نشسته اي. حتي رنگت هم تغيير نمي كند. من سلام مي كنم و تو نيز. از كنارتان عبور مي كنم، آن دور و برمي پلكم شايد شادتان كنم و تو انگار نه انگار، در دنياي خودت غرق شده اي و گاهي فكر مي كنم نكند از دست بروي. هر روز غمناك تر مي شوي انگار. هر روز درگيرتر. و هر روز منتظر تر. من هم مثل توام.من هم هر روز پيرتر و رنجيده تر مي شوم. هر ثانيه شكسته تر و كهنه تر. 20 سال ديگر جايت خاليست آن گوشه و جاي من هم. 20 سال ديگر كجا هستيم؟ 20 سال ديگر هنوز درگيريم؟ منتظريم؟ غمناكيم؟ تو آن موقع چه رنگي هستي؟ چه شكلي شده اي؟ كجا نشسته اي؟ به دنبال خوبي هستي و خوشبختي از تلاشهايت اين را مي فهمم و از غرق شدن هايت در فكر. آرزو مي كنم تو نيز مانند من و بسياري ديگر به پشت پرچين زندگي سري بزني! تو خوشبختي و خودت هم خوب مي داني! فقط كافيست كمي رنگي بشوي و از آينده بيايي به حال. نگران پيشرفت و آينده و فرصت هاي آمده و نيامده نباش. نگذار سرعت جهان امروز تو را هم با خود به ناكجا آباد اظطراب و آرزوهاي دور و دراز ببرد. تو هميشه من را ياد اين رباعي خيام مي اندازي:
------------------------------
هر روز همانجا نشسته اي كه من مي رسم! هر روز كمي از عمرت گذشته است. هر روز به همان فرم درست همانجا نشسته اي. حتي رنگت هم تغيير نمي كند. من سلام مي كنم و تو نيز. از كنارتان عبور مي كنم، آن دور و برمي پلكم شايد شادتان كنم و تو انگار نه انگار، در دنياي خودت غرق شده اي و گاهي فكر مي كنم نكند از دست بروي. هر روز غمناك تر مي شوي انگار. هر روز درگيرتر. و هر روز منتظر تر. من هم مثل توام.من هم هر روز پيرتر و رنجيده تر مي شوم. هر ثانيه شكسته تر و كهنه تر. 20 سال ديگر جايت خاليست آن گوشه و جاي من هم. 20 سال ديگر كجا هستيم؟ 20 سال ديگر هنوز درگيريم؟ منتظريم؟ غمناكيم؟ تو آن موقع چه رنگي هستي؟ چه شكلي شده اي؟ كجا نشسته اي؟ به دنبال خوبي هستي و خوشبختي از تلاشهايت اين را مي فهمم و از غرق شدن هايت در فكر. آرزو مي كنم تو نيز مانند من و بسياري ديگر به پشت پرچين زندگي سري بزني! تو خوشبختي و خودت هم خوب مي داني! فقط كافيست كمي رنگي بشوي و از آينده بيايي به حال. نگران پيشرفت و آينده و فرصت هاي آمده و نيامده نباش. نگذار سرعت جهان امروز تو را هم با خود به ناكجا آباد اظطراب و آرزوهاي دور و دراز ببرد. تو هميشه من را ياد اين رباعي خيام مي اندازي:
چون نیست ز هر چه هست جز باد بدست چون هست بهرچه هست نقصان و شکست
انگار که هرچه هست در عالم نیست پندار که هرچه نیست در عالم هست
۱ نظر:
سلام دوست دوست من :)
از وبلاگ سایه اینجا رسیدم. نوشته هاتونو دوست دارم. لینکای قشنگی هم داشتید... من خیلیشونو ندیده بودم. از بعضیهاش خیلی خوشم اومد و به یه ملت معرفی کردم :P براتون موفقیت و سلامتی آرزو میکنم
ارسال یک نظر