در دست هركه هست ز خوبي قراضه هاست

بنماى رخ که باغ و گلستانم آرزوست                     بگشاى لب که قند فراوانم آرزوست

اى آفتاب حسن برون آدمى ز ابر                         کان چهره مشعشع تابانم آرزوست

بشنیدم از هواى تو آواز طبل باز                           باز آمدم که ساعد سلطانم آرزوست

گفتى ز ناز بیش مرنجان مرا، برو                         آن گفتنت که بیش مرنجانم آرزوست

وان دفع گفتنت که برو شه به خانه نیست                 وان ناز و باز تندى دربانم آرزوست

در دست هر که هست ز خوبى قراضه‏هاست            آن معدن ملاحت و آن کانم آرزوست

این نان و آب چرخ چو سیل است بى‏وفا                  من ماهیم، نهنگم، عمانم آرزوست

یعقوب‏وار وا اسفاها همى زنم                                دیدار خوب یوسف کنعانم آرزوست

واللّه‏ که شهر بى‏تو مرا حبس مى‏شود                       آوارگى و کوه و بیابانم آرزوست

زین همرهان سست عناصر دلم گرفت                     شیرخدا و رستم دستانم آرزوست

جانم ملول گشت ز فرعون و ظلم او                        آن نور روى موسى عمرانم آرزوست

زین خلق پر شکایت گریان، شدم ملول                     آن هاى و هوى و نعره مستانم آرزوست

گویاترم ز بلبل اما ز رشک عام                              مهرست بر دهانم و افغانم آرزوست

دى شیخ با چراغ همى گشت گرد شهر                      کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست

گفتند یافت مى‏نشود جسته‏ایم ما                               گفت آنکه یافت مى نشود، آنم آرزوست

پنهان ز دیده‏ها و همه دیده‏ها از اوست                      آن آشکار صنعت پنهانم آرزوست

خود، کار من گذشت ز هر آرزو و آز                      از کان و از مکان، پى ارکانم آرزوست

گوشم شنید قصه ایمان و مست شد                           کو قسم چشم، صورت ایمانم آرزوست

یک دست جام باد، و یک دست جعد یار                   رقصى چنین میانه میدانم آرزوست

من هم رباب عشقم و عشقم ربابى است                    وان لطف‏هاى زخمه رحمانم آرزوست

باقى این غزل را اى مطرب ظریف                        زین سان همى شمار که زین سانم آرزوست

بنماى شمس مفخر تبریز رو ز شرق                       من هدهدم حضور سلیمانم آرزوست

مولانا جلال الدين بلخي